"واله خاموش"

"واله خاموش"...

 من! پادشاه مقتدر کشوری که نیست...دل بسته ام ، به همهمه ی لشکری که نیست! در قلعه، بی خبر ز غم مردمان شهرسر گرم تاج سوخته ام، بر سری که نیست! هر روز بر فراز یقین، مژده می دهماز احتمال آتیه ی بهتری که نیست! بو برده است لشکر من، بسکه گفته اماز فتنه های دشمن ویرانگری ، که نیست! من! باورم شده ست که در من، فرشته ها،پیغام می برند ، به پیغمبری که نیست.... من! باورم شده ست ، که در من رسیده است،موسای من، به خدمت جادوگری که نیست باید ، برای اینهمه ناباوری که هست،روشن شود، دلایل این باوری که نیست! هرچند ، از هراس هجومی که ممکن است،دربان گذاشتم به هوای دری که نیست... فهمیده ام ، که کار صدف های ابله است،تا پای جان محافظت از گوهری که نیست! حسین جنتی  بعد از مدتها غزلی جز از بزرگان خواندم بدلم نشست.نه میگویم تقارن ، نه میگویم تناسب و نه ... هیچ چیز دیگر ی. شاید ادامه دار کردن حرفم بشود فلسفه و .. که تهوع برانگیز ترین قسمت زندگی انجاست که برای نپذیرفتن آنچه که هست تو خویشتن رو اسیر فیلسوف احمق درونت میبینی . مدام میخواهی برای تسکین رنج ت دلیل پشت دلیل انکار پشت انکار . آنجاست که تو قافیه ی باخته را به زمان هم میبازی .. باخت اندر باخت ..پیروز کیست ؟ "درد".رنج عظیم از ندانستن نمیاید! بنظرم از دانسته و فهمیده تغافلی بی منطق به نفع روح ایدئالیسمت ،یا بهترست بگویم خدا گونه و شاید عامیانه بخواهم بگویم قهرمان مآب ت، میاید . یک حرفی بدلم مانده و اگر هزاران بار هم کلیشه شده باشد .همین الان دقیقا درین لحظه خط به خط تمام درونم هست در نهایت ِ حالی خنثی و مسکوت :"دلم برای خودی که بودم تنگ شده خیلی هم تنگ "واله خاموش"...